باری ، بنظرم بد نیست در همین انتخابات مجلس یازدهم ، از فعالین سیاسی و کاندیداها بخواهیم مانند دهه 60 ، به تشریح مبانی اندیشه ای خود نیز بپردازند. برنامه هایی که علی القاعده مربوط به وزارت خانه و نهادهای اجرایی دولتی است جای ای مهم را به خود اختصاص داده و کاندیداها برای جلب هرچه بیشتر افکار عمومی بیشتر به طرح شعارها و کلی گوئی ها بسنده می نمایند.
اگر امروز کسی از بنده بخواهد یک مبنای تئوریک منسجم برای خود بیان کنم آن را در سه قالب کلی ارائه می دهم و اگر کاندیدایی خود را معتقد به این سه عنوان دانست حمایت از او را مورد بررسی جدی قرار می دهم . ناگفته نماند این مبانی ارتباطی با عملکرد و شرایط احراز نمایندگی کاندیداها ندارد.
1-فدرالیسم. معتقدم ایران کشوری کثیرالمله هست و اقوام مختلف بعنوان ظرفیت ملی این کشور مطرح هستند. بروکراسی های خسته کننده و ملال آور سانترالیستی یکی از عوامل عدم رشد مناطق حاشیه ای ایران است ، لذا در مدیریت کلان سیاسی-اقتصادی معتقدم فدرالیسم می تواند گره گشای برخی از مشکلات مبتلا به ایران باشد.
2-لیبرالیسم اقتصادی . معتقدم ، اقتصاد رانتی ایران نجات نخواهد یافت الا اینکه اقتصاد با شیوه های لیبرالی یا بازار آزاد اداره شود . هرچند لبیرالیسم فرهنگی اشکالات متعددی دارد اما تجربه نشان می دهد کشورهایی که اقتصادشان لیبرال اداره میشود ، توفیقات بیشتری نسبت به جوامع سوسیالیستی دارند.
3-پلورالیزم فرهنگی. حقوق اقلیت ها و بخصوص تفاوت های فرهنگی باید مورد رسمیت نهادهای قدرت و تصمیم گیر قرار داشته باشد. اگر مباحثی چون شوونیزم رضاپالانی توانسته بود موفق شود امروز شاهد این بحث های جدی فرهنگی در کشور نبودیم. به رسمیت شناختن فرهنگ های مختلف یکی از راه های تحکیم انسجام ملی و عامل افزایش سرمایه اجتماعی حاکمیت خواهد بود.
غلامرضا منصوری
به کی رای بدیم یک عده فرصت طلب دیگر ؟