به گزارش تابناک سمنان: مهرداد ثابت، روانشناس در رابطه با مستقل یا وابسته بودن تک فرزندها اظهار کرد: همه ما در زندگی, به نوعی با مقوله وابستگی آشنایی داریم و آن را تجربه کرده ایم. از اینرو, در برخی از موارد, این وابستگی یک مقوله طبیعی است و یک اختلال روانشناختی محسوب نمی شود اما در این میان, برخی از افراد به نوعی وابستگی افراطی دچار هستند.
وی با اشاره به عواقب نامطلوبی که وابستگی شدید برای کودکان به همراه دارد, بیان کرد: اگر وابستگی کودکان به صورت افراطی و شدید باشد اثرات نامطلوبی را در آینده وی خواهد گذاشت چرا که وابستگی, یک صفت نامطلوب و ناخوشایند برای پیشرفت افراد به ویژه کودکان است و باعث اختلال در سلامت روان آن ها می شود.
این روانشناس تصریح کرد: در طول زمان و با رشد کودک, وابستگی اش از بین می رود؛ به طوری که او با ورود به دوران نوجوانی به یک استقلال نسبی فکری, شناختی, هویتی و عاطفی می رسد.
ثابت, وابستگی بیش از حد را محصول ارضا نشدن دلبستگی به صورت صحیح, رفع نشدن نیازهای عاطفی و محبت افراط گونه والدین عنوان کرد.
بیشتر بخوانید:بلایی که تک فرزندی سر کودکمان می‌آورد
وی در خصوص دلیل مستقل یا وابسته بودن تک فرزندها گفت: بچه‌هایی که با خواهر و برادران خود زندگی می‌کنند را‌ه های مقابله با ناکامی و راهبرد‌های حل تعارض موثر را از طریق تعامل با آن ها یاد می‌گیرند و در نتیجه, در گروه همسالان بهتر پذیرفته می‌شوند و زودتر از تک فرزندها مهارت‌های اجتماعی که لازمه استقلال است را فرا می‌گیرند.
این روانشناس ادامه داد: با این که ارتباط با خواهر و برادر منافع زیادی را به همراه دارد, ولی برای رشد سالم ضروری نیست چرا که برخلاف عقیده رایج, پژوهش‌های زیادی نشان داده اند که تک فرزندان نازپرورده نیستند و حتی از چند جهت امتیازاتی هم دارند.
ثابت افزود:کودکانی که در خانواده‌های تک فرزند بزرگ شده اند، عزت نفس و انگیزه زیادی برای پیشرفت دارند و عملکرد آن‌ها در مدرسه بهتر است؛ به طوری که می‌توانند به سطوح عالی‌تر دست پیدا کنند.
وی تصریح کرد: اگرچه یکی از دلایل پیشرفت تحصیلی تک فرزندان این است که با والدین خود ارتباط نزدیکتری دارند، امّا از طرفی دیگر، ممکن است برای تسلط و موفقیت بیشتر تحت نظارت و فشار بیشتری از طرف آن‌ها باشند.
ثابت با ارائه راهکاری برای تشویق تک فرزندان به مستقل بودن تاکید کرد: اگر ترتیبی اتخاذ کنیم که تک فرزندان با بچه‌های بستگان درجه یک خود ارتباط منظمی داشته باشند, این موضوع نه تنها می تواند تا حد زیادی، نبود خواهر و برادر را برای آن‌ها جبران کند بلکه باعث می شود آن ها با یادگیری مهارت‌های اجتماعی بهتر بتوانند در میان همسن و سالان خود پذیرفته شوند.