در
مقابل، «نتفلیکس» و «هولو» با تمرکز بر محتوا توانستند سهم بزرگی از بازار
ویدیوی آنلاین را در سطح جهان به دست بیاورند. «نتفلیکس» که در ابتدا یک
پخش کننده ویدیو در بستر شبکه نمایش خانگی در آمریکا بود، پس از آغاز عرضه
آنلاین ویدیو، مجموعهای از محصولات ویدیویی را عرضه کرد که صرفاً در این
شبکه آنلاین عرضه شد و در واقع محتوایی عرضه کرد که تنها در «نتفلیکس»
قابل مشاهده بود.
«هولو» که
سال 2007 در بستر مجازی فعالیتش را آغاز کرد حتی از نتفلیکس نیز موفق عمل
کرده اما نتوانسته به قدرتمندی «نتفلیکس» شود. «هولو» که گروه تلویزیونی
NBC، فاکس قرن 21 و گروه تلویزیونی دیزینی و ABC سهامدار عمدهاش هستند،
دقیقاً با ساختار VOD در نظر گرفته شده توسط وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی
فعالیت میکند اما کاملاً مشخص است که حجم، کیفیت و تازگی محتوای عرضه شده
توسط «هولو» با تجمیع کنندگان داخلی قابل مقایسه نیست.
به
عبارت سادهتر اگر قرار باشد VOD را در ایران، عرضه ویدیو به شیوه «یوتیوب
/ YouTube» و «ویمیو / Vimeo» تلقی نکرد و صرفاً در عرضه محتوای ویدیویی و
صوتی (فیلم سینمایی، سریال، مستند، موزیک و موزیک ویدیو) قابل خرید خلاصه
کرد، مدل «هولو» به عنوان امکانی برای «مقایسه و تطبیق با یک مدل معیار»
قابل بحث است. هماکنون شرکتهایی نظیر «هولو» یا «آمازون» برای جذب مخاطب،
سفارش تولید سریالهایی نسبتاً گرانقیمت را میدهند که صرفاً در این
بسترها عرضه میشود اما در ایران هنوز این سرمایهگذاری برای VOD مشهود
نیست.