حسین خطیبی قصد دارد بار برادر را به تنهایی بر دوش بکشد...
امروز تصویری از اتوبوس حامل تیم ماشین سازی در فضای مجازی پخش شد که بسیار جالب بود.
حسین خطیبی در حالی روی صندلی نشسته که دور و برش خالی است و پشت سری ها هم با چهره هایی غمگین و ماتم زده، به فکر فرو رفته اند!بی شک این تصویر بیانگر خیلی چیزهاست...
تنهایی و غربتی که تیم دچارش شده، غم و اندوهی که بر آن مستولی شده و در یک کلام، ماشین بدجوری تنها و غریب مانده است!
کجاست آن روزهای شیرین صعود و جشن قهرمانی و عکس های یادگاری با کاپ نایب قهرمانی؟!
کجاست آن تماشاگرانی که مدعی بودند عاشق این تیم هستند و در ورزشگاه یادگار جولان می دادند و شادی می کردند؟
کجاست آن همدلی و اتحاد؟
کجاست آن تعصب و غیرت؟
چه کسانی ماشین را به این گرداب انداختند؟
همه در شکل گرفتن این اتفاق تلخ سهیم هستند
از تماشاگری که تیمش را تنها گذاشت تا سرمربی ای که نتوانست از داشته هایش بخوبی استفاده کند
از مدیرعاملی که همه چیز را به سرمربی سپرد تا هیات مدیره ای که هیچ واکنشی به ناکامی ها نشان نداد
اینک ماشین سازی نیاز به شوک دارد
شوکی اساسی
شوکی که ساختار باشگاه را دگرگون سازد، نه شوکی صوری و ساختگی که با استعفای قائم مقام شروع شود و با وتوی پدر قائم مقام، خاتمه یابد!
چرا شهردار باید چون قهرمان داستان های تخیلی، وارد شود و استعفا ها را وتو کند؟! چرا پیش از آن در داستان اختلاف مدیرعامل و هیات مدیره ورود نکرد؟ چرا در روزهایی که تیم دچار شکست های سریالی شده بود، دخالت نکرد؟ چرا اجازه داد تا کار به اینجا کشیده شود؟ آیا هیات مدیره فقط نقش دکوری و تشریفاتی دارد؟ انگار نه انگار که این باشگاه هیات مدیره دارد! مگر نه این است که این باشگاه بیش از 1.5 میلیون نفر سهامدار دارد! پس چرا یک نفر برای این تیم تصمیم میگیرد و هیات مدیره نادیده گرفته می شود؟
بازهم تاکید می کنیم که ماشین سازی یک تیم خصوصی نیست و شهردار محترم هم مالک آن نیست!
ماشین سازی متعلق به تک تک شهروندان تبریزی است.
آقایان، لطفا این را فراموش نکنید!
عادل جعفر موحد