شهرستان کبوترآهنگ ازشهرستان هایی است که بعد ازگذشت سالیان دراز و رفت و آمد مدیران ریز و درشت و دادن شعارها و وعده های رنگارنگ و جذاب که کمترین عمل در آن دیده نمی شود و تنها محلی برای پیشرفت مدیر و ارتقاء پست و مسئولیت و بی انگیزگی و روزمرگی مدیران، به لحاظ رشد و توسعه مادی و معنوی توفیق چندانی نداشته است و علیرغم وسعت زیاد تنها چیزی که نصیب این شهرستان شده در جا زدن بوده است.
به گزارش تابناک همدان؛دلیل آن مطالبه گر نبودن و عدم نظارت بر عملکرد مسئولان توسط این شهرستان بوده است که آمدن مدیران چه ثمر و میوه ای برای شهر داشته است؟ یا صرفاً با آمدنشان میزی اشغال شده و اتفاق خاصی رخ نداده است. متأسفانه نشستن غبار محرومیت و عدم توسعه یافتگی در شهرستان به وضوح قابل مشاهده است.
هر از گاهی که گذرمان به این شهر با دشت بزرگ و وسعت گسترده اش می افتد، انگار هیچ تغییری رخ نداده است؛ با وجود همه شرایط لازم از صنعت کارآمد، دامداری کارآمد، صنایع دستی و کشاورزی و درآمد پایدار خبری نیست.
و جای سوال را برای هر فرد مشاهده گر و بومی این منطقه متبادر می کند، چرا هیچ
تغییری رخ نمی دهد و رخ نداده است؟ مشکل کجاست؟
مطالبات مردم در کجا و کی محقق می شوند؟چه زمانی قرار است، تغییراتی که منجر به تغییر موثر و قابل مشاهده ( نه موضعی و مبتنی بر وعده های پوچ و بی اثر)، اشتغال و رفاه و توسعه شهرستان شوند دیده شوند؟
جالب آنکه در ژاپن به خاطر یک وجب خاک، زمین و آسمان را به هم می دوزند تا رکوردهای عجیب و غریب و ویترینی خارق العاده از توانمندی ها و توانستن ها را به رغم خیلی از محدودیت ها و تلاش و عزمشان در برابر دیدگان جهان به رخ بکشند.
ژاپن کشوری با کمتر از یک چهارم وسعت ایران و فقر شدید منابع با جمعیتی حدود دو برابر جمعیت ایران حدود 127 میلیون جمعیت که با یک برنامه پیگیر توسعه صنعتی به رشد اقتصادی چشمگیری دست یافت و به یکی از بزرگ‌ترین اقتصادهای دنیا و همچنین دومین قدرت صنعتی جهان بدل شد.. اما ما در چه مسیری قرار داریم؟؟!!!
خوب است قدری تفکر کنیم؛ تفکر پیرامون مشکلات و حل مشکلات. حق توسعه و پیشرفت و شهرستان، استان و ایران عزیز را از مسئولان مطالبه کنیم.
آیا این مشکلات دیده نمی شوند. آیا مسئولان به این پتانسیلها توجه نمی کنند؟
آیا قرار نیست از جایی شروع کنیم و برنامه ای برای پیشرفت داشته باشیم.اگر بهانه امکانات است، به حق باید گفت هیچ بهانه ای پذیرفتنی نیست؛ همه چیز مهیا است.
آیا فردای قیامت نباید در برابر خداوند به خاطر این نعمت ها و امکانات لازم پاسخگو باشیم. خداوند به عمل پاداش می دهد و به قول شاعر دو صد گفته چون نیم کردار نیست. در اولین مسیر مهم است بدانیم چرا؟
