سکوت؛ سهم ما از «حق مسلم ما»

تابناک بوشهر: خبر این است «باحضور معاون رئیس جمهور و رئیس سازمان انرژی اتمی ایران کلنگ ساخت دومین دبیرستان انرژی هسته ای در مشهد به زمین زده شد.» این در حالی است که اولین مدرسه در تهران احداث شده است.

واما سکوت

سکوت از سوی نمایندگان دولت در استان و همچنین مدیران نیروگاه اتمی بوشهر، که بیشتر خود را جوابگوی پایتخت نشینان می داند تا مردم دیار خود. شاید هم خود را هم شهری ما نمی دانند یا که سودای پایتخت در سر دارند.

زمانی در سالهای دورتر وقتی چند جوانی از این مرز و بوم از مدیران استان در خواست شغلی در منطقه ویژه اقتصادی داشتند با این پرسش مواجه می شدند که چه تخصصی دارید ؟ بی آنکه به این موضوع فکر کند این جوانان ، تخصص را باید از کجا بیاموزد. پاسخ مشخص بود.

آنها رفتند به دیار غربت، اما همه شان نه! تا که تخصصی بیاموزند. با تخصص و اندکی موی سپید در شقیقه شان باز گشتند، با هزار امید، باز رفتند پیش آقای مدیر، فرصت های شغلی پر شده بود از همان هایی که در شهرشان تخصص گرفته بودند، به کار مشغول شدند، اما همه شان نه! تعدادی مشغول بکار شدند در کنار هم سن و سال های تهرانی و مشهدی و اصفهانی و... که حالا چند سالی تجربه کاری داشتند و از میانشان مدیران پروازی را انتخاب می کردند. و باز تاریخ در حال تکرار شدن است این بار برای نسلی دیگر..

وبازهم سکوت

اما این بار شاهد سکوت نمایندگان محترم مجلسی هستیم که در راستای جریان سیاسی همفکر خود در مسائل گوناگون سیاسی بلا انقطاع سخن می رانند. و از فعالترین شخصیت های تشکیلات سیاسی خود در اظهار نظر از موضوع مذاکرات هسته ای تا برگزاری کنسرت می باشند، فعلا در این موضوع روزه سکوت گرفته اند! و برای همکار و هم حزبی خود این پرسش را مطرح نمی کنند که قرار است سهم ما از «حق مسلم ما» چه باشد؟

شما بزرگوان نیک می دانید مخاطرات یک نیروگاه هسته ای چیست، و می دانید در حادثه نیروگاه چرنوبیل شوروی سابق در سال 1986 چه گذشته و این منطقه بعد از گذشت این سالها در چه شرایطی است و می دانید چه برسر نیروگاه فوکوشیما ژاپن بعد از آن زلزله و سونامی سال 2011 آمد.

بارها شاهد خیال پردازی دشمنان این ملت امتحان پس داده بوده ایم که به گزاف این خاک را مورد تهدید قرار داده اند، اما هوشیاران نیک می دانند که در صورت جهالت دشمن اولین هدف کجاست.

حال که سهم ما از خطرات داشتن یک نیروگاه هسته ای که در مرکز توجه جهانی است مشخص می باشد ، سهم ما از نیروی متخصص و دلسوز نیروگاه هسته ای در چه حد است؟ چرا نباید این استان نماینده ای در میان نیروی متخصص تصمم گیر داشته باشد که در زمان مناسب مطالبات و دغدغه های مردم این استان را در تصمیم گیریها لحاظ کند؟ و اگر تصمیم گیری تاثیر گذاری هست چرا باید نیروگاه و آزمایشگاه هسته ای در بوشهر و نطنز و اراک باشد و آموزشگاهش در تهران و مشهد؟ راستی هزینه چه تعداد از نیرو های پروازی نیروگاه اتمی بوشهر و همچنین پتروشیمی ها را مردم این استان تأمین می کنند ؟