امروز ایران خواهان افکار نو و سازنده ای است که بتواند شاکله ی هدفمندی به ساختار مملکت بخشیده و به دور از قوالب فکری کهنه شده ی گذشته، در مسیر سازندگی و رشد قدم بردارد. یکی از راهکارهای اساسی برای بازپروری جامعه، "بازنشست کردن شاغلینی است که از مدت زمان کارشان گذشته؛ و بهره وری از قشر تازه نفس و نیروی انسانی متخصص با رویکرد عدالت اجتماعی” است تا نیروهای تازه نفس هم بتوانند علاوه بر ارائه ی تخصص خود، از منزلت رفاهی و اجتماعی برای تامین آینده شان برخوردار شوند.
خوشبختانه، نمایندگان مجلس شورای اسلامی، طرح اصلاح ماده ۹۵ قانون مدیریت خدمات کشوری را که به طرح "ممنوعیت بکارگیری بازنشستگان "معروف شده است، تصویب کرده و دو فوریت این طرح نیز در جلسه ای علنی به تصویب رسیده است که بر اساس آن، هر گونه بکارگیری افرادی که در اجرای قوانین و مقررات، بازخرید یا بازنشسته شده یا می‌شوند، از تاریخ لازم‌الاجرا شدن این قانون به استثنای "مقامات” ممنوع است.
ماجرا اینست: به استثنای مقامات؟ کدام یک از مقامات؟
آنکه حقیقت امر را می داند و مخلصانه جهاد می کند که حرفی نیست، صحبت بر سر آنست که وقتی مقامی، هیچگونه تعامل و همسویی با دولت ندارد، و چه لزومی دارد حکم بازنشستگی درباره ی او اعمال نشود! در حالی که جامعه پر است از افراد هم عقیده با دولت تدبیر و امید، همسو، کارامد، متخصص و توانمند، اما بیکار، که به دنبال این بی توجهی یا تخریب می شوند و یا راهی دیار غربت می گردند. درک وحدت جمعی می طلبد کسانی در راس باشند همسو، آرمانی، موحد، کاردان و مشتاق اجرای قوانین؛ اگر اینگونه نیست، چرا بستر برای تحصیلات جوانان فراهم می شود؟ این همه جوان تحصیلکرده که برخی از آنها، تخصصشان در راستای اداره ی مملکت است، تکلیفشان چیست؟ اینها بسوزند، تخریب شغلی شوند، راهی غربت شوند، آنوقت مدیریت به دست ناسازگار بیفتد و تباه شود به نامِ مقام عالی و هزار نام دیگر!!!
کجا نوشته شده است ، افراد غیر همسو با دولت و منفعلانِ‌بازنشسته ، می توانند عاملین ارتقاء استان باشند؟ کدام مرجع فتوا داد که صلاحیت با افرادی است که تنها به جایگاهشان دل خوش کنند، دولت از هم پاشید، پاشید، به من چه؟ من فلانی ام!
دولت تدبیر و امید، از نامش هویداست که چه می خواهد، و قطعاً به استناد: "یدالله فوق ایدیهم”، خداوند هر نیت پاکی را به کرسی می نشاند تا اعضای یک پیکر واحد که تخریب یک نفرشان، ضربه به کل پیکر است، در وحدت و انسجام با هم، به رشد و آرامش در هر زمینه ای دست یابند؛ نه هر فردی به هر دلیلی در جایگاهی قرار گیرد که هیچ ربطی به ماجرا ندارد!
هدف یک رسانه، انجام رسالتی خطیر برای اجرای حق است… آنان که تا امروز نیاندیشیده اند، امروز کلاهشان را قاضی کنند. یک لحظه تفکر کنند و برای یه بار هم که شده از خداوند بترسند تا خدای ناکرده، مملکت به آتش جهلشان، نسوزد و به فکر باشند که اولاً، نسبت به جایگاهی که هیچ درایت و تمهیدی برای آن ندارند، تجدیدنظر کنند، و ثانیاً، با اشغال بی مورد کرسی مهم یک دولت ، حق دیگران را ضایع ننمایند تا آسیب بیشتری از این جهت ، دامنگیر جامعه نشود. بی توجهی به آمال یک کشور که دربرگیرنده ی حقوق مردم است، چیزی جز اجحاف نیست و در برابر این اجحاف: "الله سریع الحساب”…از خدا بترسیم.
اعتدال شمال/