20 سال پیش اولین سردبیر من پیرمردی نازنین بود که حالا زیر خروارها خاک قهوه‌ای خفته است. می‌گفت: «ما جان خستگانی هستیم با آرزوهایی عجیب. تحریریه خسته خانه ماست. گاهی وقتی یک تیتر دلنشین می‌زنیم،همین یک تیتر، با ما کاری می‌کند که سامبا با برزیلی‌ها... بعد به پلک زدنی پیر می‌شوی. می‌بینی گیسوی رودابه هم سپید شده است.»
راست می گفت. هر یک تیتر که می زد یک سیگار می کشید. پر می شد از لذتی نشئه آور. انگار از دردی مثل زایمان خلاصی پیدا کرده.آن روزها هنوز جگرکی ها و صنف گرمابه داران دست به قلم نشده بودند. قدیمی ها راحت تر بودند. بازار این قدر مکاره نبود. تلگرام و فیسبوک و واتس آپ و ماهواره نبود.«سرعت» و «دقت» و «صحت» مهم بود، اما نه این قدر.
حالا «اصل اقناع» در کنار سرعت و صحت افزون شده است. قدیم ها وقتی رادیو دو موج خانباجی قار و قور می کرد همه قبول می کردند، اما حالا روزگاری دیگر است. تو باید هم سریع باشی هم صریح باشی هم بدانی راپل چاره ماهواره نبود... تو باید خودت را به روز کنی.
از دل بگویی به دل بنشیند و این اصلا کار ساده ای نیست. کانال های ورود و خروج خبر به ذهن مخاطب کاملا تغییر کرده چون از قرنی به قرن دیگر رفته ایم... قرنی که مردم باید با رسانه «تعامل» کنند.
باید خودشان را و آینه های وجودشان را در آن ببینند. بعد خودشان انتخاب کنند. سردبیر ما خدابیامرز خدای تیتر زدن بود، ولی دوست داشتم بود و این روزها حال و روز سخت ما خبرنگاران را می دید که هر شهروندی خودش یک خبرنگارـ شهروند است.
وقتی وسط مهمانی کسی از تو می پرسد: «چه خبر»؟... و تو مجبوری بگویی: «سلامتی!» مجبوری بنده خدا! خبری داغ تر از خبرهای داغ آنها نداری. باید لالمونی بگیری. کاش پایت بشکند و دلت نشکند فلانی. گیسوی رودابه سپید شد. رودابه خودش اگر الان بود ده جور گروه واتس آپی و وایبری داشت. رودابه از روزگار عقب نبود خانومی!
کامران نجف زاده - خبرنگار