ایرنا: عیسی آل‌کثیر امروز از سوی ای‌اف‌سی ۶ ماه از هرگونه فعالیت فوتبالی محروم شد که می‌توان آن را ماحصل حرکتی سازمان یافته در فضای مجازی دانست؛ در روزگاری که اقلیت شریف مقابل اکثریت لمپن سکوت کرده است. در روزگاری که جریان فوتبال ایران به کانال‌های هواداری سپرده شده است و هیچ برخوردی با رذایل اخلاقیِ ادمین‌های پنهان شده پشتِ اکانت‌ها نمی‌شود. نادان. بی سواد. احمق. خودپرست. جیره‌خوار. خبرناهار. لنگی. کیسه. زباله. بی شرف. شوآف. تیم حکومتی و البته هشتگ های مضحک. این‌ها حرف‌های محترمانه در فضای مجازی است! بیشتر آدم‌ها این توهین‌ها را در برخورد چهره به چهره با مخاطب خود به زبان نمی‌آورند.
اما حکایت زندگی در فضای مجازی، حکایت دیگری است؛ آنجا باید فحش داد تا خوانده شود! باید هشتگ‌های توهین‌آمیز ساخت تا موج‌ها ساخته شود. شبه‌تروریست‌های مسلح به کلمات در فضای مجازی آماده‌اند؛ با اکانت‌های متعدد و ناسزاهایِ به‌روز شده. در این میدانِ جنگ دروغ در جوابِ دروغ منتشر می‌شود. در چنین شرایطی شاید روزنامه‌نگاری و نوشتن بیهوده به‌چشم بیاید و یک جمله زیرِ ذره‌بین‌های متفاوتی تحلیل شود. اما اوضاع بدتر از آن است که فکرش را هم بکنید و بتوانید کنار بکشید: این روزها سکوت هم ممکن است به خیانت تعبیر شود. حتما تحرکات چند روز اخیر ادمین های فضای مجازی برای سازماندهی کاربران شبکه های اجتماعی را رصد کرده اید. آن ها از کاربران می خواستند به صفحات AFC حمله کنند و خوشحالی آل کثیر را توهین‌آمیز القا کنند و یا از تخلف باشگاه پرسپولیس پرده برداری کنند. حالا لابد به خودشان تبریک می‌گویند در روزگاری که فوتبال ایران، ضعیف‌ترین مدیران و نازل‌ترین سطح از دیپلماسی را پیش‌روی خود می‌بیند، موجب محرومیت بهترین بازیکن و گلزن پرسپولیس مقابل باشگاه عربستانی شدند. خدمت به حریف در حساس‌ترین روز. چه بر سر فوتبال ایران آمده؟ اکثر کشورها می خواهند از فوتبال لذت ببرند اما در ایران هیچ کس نباید از آن لذت ببرد. صفحات استقلالی، پرسپولیسی، سپاهانی، تراکتوری و بسیاری از صفحات مشابه دیگر، خطِ ناامیدی را دنبال می کنند. خطِ تشکیک. خطِ ابهام در هر خبری، موفقیتی، مصاحبه ای. دوره، دوره آن‌هاست. دوره زردهای شبکه‌های اجتماعی و تخریب عامدانه دیوارِ اعتماد مقابل افکار عمومی. آل‌کثیر آخرین قربانی این جریان نخواهد بود، آن‌ها به تخریب ادامه خواهند داد و با جذب مخاطب‌های بیشتر، تبلیغات چندمیلیونی نصیب‌شان می‌شود. رسانه‌هایی غیرشفاف و پر از ابهام که به‌هیچ‌کجا پاسخگو نیستند. ادمین های تلگرامی و اینستاگرامی و توییتری، فوتبال را ناامیدکننده جلوه می دهند. این خطری بزرگ برای آینده فوتبال ایران است.